Voor veel toeleveranciers is het een mijlpaal: een deal met een grote klant. Nieuwe omzet, nieuwe kansen en een contract dat meestal door de klant wordt geschreven.
Daarin staat vaak één zinnetje dat zwaarder weegt dan de rest: alle intellectuele eigendom is van de opdrachtgever.
Soms is dat logisch. Als je iets maakt dat puur voor die klant bedoeld is, met hun specificaties en hun markt in gedachten, dan is eigendom vooral formaliteit.
Maar het wordt anders wanneer je op basis van die samenwerking ook iets leert. Iets ontwikkelt dat breder toepasbaar is. Iets dat je óók bij andere klanten zou kunnen inzetten. Dan is volledige overdracht zonde van de kennis én een gemiste kans voor de keten als geheel.
Want een sterke keten bouw je niet op geheimhouding, maar op gedeeld voordeel.
Toeleveranciers die meerdere klanten bedienen, brengen innovatie juist terug de keten in. Ze verbeteren processen, creëren schaalvoordeel en ontwikkelen door. Patenten hoeven dat niet in de weg te zitten. Integendeel.
Je kunt patenten delen. Gericht, afgebakend, en met behoud van controle. Bijvoorbeeld via een licentie die beperkt is tot een bepaald toepassingsgebied, markt of regio. Zo houd je concurrenten op afstand, maar versterk je wél je partners en keten.
Daarom zijn aan de voorkant afspraken over het delen van intellectueel eigendom gunstig voor beide partijen. Niet om alles weg te geven, maar om samen verder te komen.
